Enrique Fuentes Quintana

Enrique Fuentes Quintana

Nome orixinal	(es) Enrique Fuentes Quintana
Biografía
Nacemento	13 de decembro de 1924 Carrión de los Condes, España
Morte	6 de xuño de 2007 (82 anos) Madrid, España
Causa da morte	Alzhéimer
Ministro de Facenda
4 de xullo de 1977 – 28 de febreiro de 1978 ← Alfonso Osorio García – Fernando Abril Martorell →
Ministro de Economía
Senador de España
Catedrático de universidade
Datos persoais
Educación	Universidade de Madrid Our Lady of Remembrance College (en)
Actividade
Ocupación	economista, profesor universitario, político
Empregador	Universidade de Valladolid Universidade Complutense de Madrid Universidad Nacional de Educación a Distancia
Partido político	Unión de Centro Democrático
Membro de	Real Academia de Ciencias Morais e Políticas
Premios
(1998)  Premio Rei Juan Carlos I de Economía (1996)  Gran Cruz da Orde do Infante Don Henrique (1996)  doutor honoris causa pola Universidade de Alcalá (1996)  doutor honoris causa pola Universidade de Santiago de Compostela (1995)  doutor honoris causa pola Universidade de Zaragoza (1995)  Premio de Economía de Castilla y León Infanta Cristina (en) (1995)  honorary doctorate of the University of Castille-La Mancha (en) (1993)  honorary doctorate of Seville University (en) (1993)  King James I Prize for Economics (en) (1991)  Doutor Honoris causa pola Universidade de Oviedo (1990)  Creu de Sant Jordi (1990)  doutor honoris causa pola Universidade de Valladolid (1989)  Premio Princesa de Asturias de Ciencias Sociais (1978)  Gran Cruz da Orde de Carlos lll (1975)  Gran Cruz de Afonso X o Sabio (1971)  Gran Cruz da Orde do Mérito Civil

Enrique Fuentes Quintana, nado en Carrión de los Condes (Palencia), o 13 de decembro de 1924 e finado en Madrid o 6 de xuño de 2007, foi un político e economista español, de grande influencia académica e social na segunda metade do século XX.

Traxectoria

O seu pai, Cristóbal Fuentes Valdés, era avogado do Sindicato Católico Agrario. Estudou no colexio dos Maristas de Carrión de los Condes e marchou facer o bacharelato a Valladolid e Madrid. Comezou a carreira de Dereito na Universidade Complutense de Madrid en 1942 e dous anos despois, Económicas, coincidindo co momento de creación desta carreira. Doutorouse na Facultade de Dereito en 1948 cunha tese sobre o keynesianismo e en Ciencias Políticas e Económicas (1956) coa tese "Un ensayo de metodología económica". Nese mesmo ano consegue a cátedra de Economía Política e Facenda Pública da Universidade de Valladolid (1956-1958) e posteriormente a cátedra de Facenda Pública e Dereito Fiscal na Facultade de Ciencias Políticas, Económicas e Comerciais da Universidade Complutense de Madrid (1958-1978).

Ligado ao grupo de economistas do diario Arriba, acompañou a súa carreira universitaria co traballo na administración pública, pois foi técnico comercial do Estado desde 1951, e director do Servizo de Estudos do Ministerio de Comercio de 1958 a 1970. Durante ese período dirixiu a revista Información Comercial Española. Nese 1970 pasou a ser director do Instituto de Estudos Fiscais e director de Facenda Pública Española e doutras publicacións da devandita entidade, ata 1978.

Actividade política

Aínda que non ocupara cargos de relevancia política durante o franquismo Fuentes Quintana era xa amplamente coñecido pola súa obra como economista. En xuño de 1977 o rei Xoán Carlos designouno senador nas Cortes Constituíntes, e el integrouse na Agrupación Independente de senadores, un colectivo de senadores designados polo monarca de perfil máis moderado. Desas mesmas eleccións saíu o terceiro goberno da monarquía, baixo a presidencia de Adolfo Suárez, no que Fuentes Quintana foi nomeado vicepresidente segundo para Asuntos Económicos, cargo que ocupou durante menos dun ano, ata a súa dimisión o 23 de febreiro de 1978.

A primeira actuación pública de Fuentes Quintana como ministro de Economía, foi unha intervención en Televisión Española, tres días despois do seu nomeamento, en horario de máxima audiencia. A prensa fixo un gran seguimento da intervención, onde puxo de manifesto que accedera ao posto só pola delicada situación económica e social que vivía España no momento. Os principais problemas eran a inflación, o paro e o déficit exterior. Para a súa solución pedía a colaboración responsable de todos os grupos e partidos políticos. Desde o seu posto de vicepresidente económico levou a cabo o Programa de Saneamento e Reforma Económica acordado polas forzas democráticas nos Pactos da Moncloa así como unha fonda reforma fiscal. Logo da súa dimisión non se presentou a ningunhas eleccións.

Volta á vida académica

Á súa saída da política foi catedrático de Economía Aplicada da Universidade Nacional de Educación a Distancia (UNED) (1978-1990) e profesor emérito desta mesma Universidade desde 1990 ata o seu falecemento.

Tamén foi director xeral da Fundación Fondo para a Investigación Económica e Social (FIES) das Caixas de Aforros Confederadas (1979-1995), e das revistas Papeles de Economía Española, Perspectivas de Sistema Financiero, Economía de las Comunidades Autónomas e Cuadernos de Información Económica. Foi presidente da Fundación Santa María la Real de estudos do Románico entre 1996 e 2002, e a partir dese ano presidente de honra ata o seu falecemento.

Premios

• Premio Príncipe de Asturias de Ciencias Sociais (1989).
• Premio Rei Xaime I de Economía (1993).
• Premio de Ciencias Sociais e Humanidades de Castela e León (1994).
• Premio de Economía de Castela e León Infanta Cristina (1995).
• Premio Rei Xoán Carlos I de Economía (1998).
• Gran Cruz de Afonso X O Sabio
• Gran Cruz da Orde de Carlos III
• Gran Cruz da Orde do Mérito Civil
• Gran Cruz da Orde de Henrique o Navegante.

Foi nomeado doutor honoris causa polas universidades de Valladolid, Oviedo, Sevilla, Castela-A Mancha, Zaragoza, Alcalá de Henares, e Santiago de Compostela, esta última en 1996.

Obras

Entre as súas obras destacan:

• El desarrollo económico en España (1973).
• Los principios de la imposición española y los problemas de su reforma (1975).
• La reforma fiscal y los problemas de la Hacienda Pública Española (1989).
• Las reformas tributarias en España.Teoría, historia y propuestas (1990).
• De peores hemos salido. Una aproximación a nuestra historia económica reciente (1993).